خدا از دگراندیشان ؛ رفتار و عقیده اکثریت سنی شیعه وهابی را نمیپذیرد

مطلب مفصلی است که براساس :

۱. آنچه خدا عطا کرده  از امکانات و وسع به هر فرد طلب در قیامت خواهد داشت.  لا یکلف الله نفسا الا ما اتاها+ وسعها

۲. بازخواست خدا هرگز گروهی یا تبعی یک گروه یا شخص بودن  نیست و کاملا فردی است. "من اهتدی فنما یهتدی لنفسه"

۳. روشنفکر دینی باید در اصلاح جامعه بکوشد ولی قطعا اثرش بسیار کم است او همچون پیامبر غمگین خواهد شد و افسوس  خواهد خورد .

۴.حقیقت معانی  قرآن  کاملا دقیق و هدایت کننده است  ولی از نظر تعداد بیشتر گمراه میشوند تا هدایت از این جهت عقیده قرآن برای هدایت عوام مردم  مبنا ندارد.

۵. نمیتوان اثری از معامله خدا با دگراندیشان دقیق قرآن  را در منابر و مجالس و کتابهای عوام و خواص اکثریت بالاتفاق مسلمانان جست مگر آنکه با نادانی آنان را  تفسیق و تکفیر کنند یا منافق بنامند ؛ ولی نباید وقعی گذاشت مهم ایمان  و شادمان بودن به محاسبه بسیار پیچیده  و دقیق خدا  در سرای دیگر داشت.

...

ریشه استبداد( غیر دینی - دینی) از کودکی و تعالیم پدر و مادر است

مفهوم احترام به والدین در عرف ما

   به نظر من رمز  دیکتاتوری خانوادگی و دیکتاتوری نهاد های بزرگتر از آن تا بالا ست.

احترام به بزرگتر!!!  ظاهری زیبا و کارکردی غیر منطقی.

در قرآن عبارتی داریم بسیار منطقی و عادلانه

"هل جزاء الاحسان الا الاحسان"

از طرفی به فرزندان پس از اینکه از شرک پرهیز میدهد با حفظ این یکتاپرستی و انسان نپرستیدن  دستور میدهد  "و بالوالدین احسانا و بذی القربی و ..."

از قیاس  این دو متن در قرآن به این نتیجه میرسیم  که  احسان والدین به فرزندان ناخودآگاه باید باشه چیزی که در آیات دیگر او  را  نوعی جاذبه ناخوآگاه  یعنی شهوت  میداند  "زین للناس حب الشهوات من النساء و البنین و..."

 در ادبیات خدا ، احسان  دوطرفه است  ولی در ادبیات ما احترام به بزرگتر و خاصه والدین مفهومی یک طرفه دارد.
خدا به همین سبب است  که از واژه عربی احترام که ریشه  حرمت دارد و اصطلاح خط قرمز را در زبان ما تداعی میکند استفاده نکرده است امّا چرا ما ایرانیان بر آن اصرار داریم؟!!!

و به عنوان مثال نگفته است  :

"واحترموا بکبارکم و احترموا بالوالدین"

آیا حفظ تسلسلی قرآن ثواب اخروی و یا منفعت دنیایی دارد؟

آنچه خدا ما را مامور به آن کرده است تلاوت قرآن است و تلاوت قرآن که معنایش تبعیت مو به مو از قرآن است مراحلی دارد که مرحله ابتداییش خواندن " فاقروا ما تیسّر من القرآن " و مراحل دیگرش است که جای بررسی اش در این گفتار نیست بحث ما را به جایی میبرد که در هیچ جایی از قرآن خدا ما را مامور به حفظ قرآن نکرده است سیاستی که هم اکنون در عربستان و ایران و دیگر کشورهای اسلامی به شدت دنبال میشود که کودکان را حافظ تسلسلی قرآن کنند .؟ در حالی که بعد ابتدایی قرآن محکم بودن و تسلسل است و بعد حقیقی آن در گرو تدبّر و تفکر و فصل فصل شدن و نتیجه گیری از تشابه کلام در آن است.
هدف از حفظ قرآن تنها در زمان نزول آن بود که تبدیل به نوشتار گردد و در واقع ذهن یاران پیامبر ابزاری بودند برای حفظ کتاب خدا تا مکتوب و همه گیر شدنش نه اینکه این خود رفتاری مستقلا مفید باشد! اگر منصفانه نظر کنیم در گذشته حفظ قرآن به استفسار موضوعی حافظ کمک شایانی میکرد ولی پس از نوشته شدن کتاب هایی چون "المعجم المفهرس للایات و الالفاظ القرآن" و امروز ما ، که نرم افزار ها با دقت کامل به جستجوی آیات ، واژه ها، ریشه ها ی اسم و فعل و دیگر امکانات جستجوی مبهوت کننده در قرآن میپردازند حفظ تسلسلی قرآن هیچ کاربردی ندارد و امّا
حفظ قرآن آسیب هایی را به دنبال دارد***
1- توجه بیش از حد معقول به سیاق آیه:
معمولا حافظان قرآن چون تلاش شبانه روزی بر حفظ تسلسلی قرآن کرده اند از حفظ موضوعی و ارتباطی قرآن که هدف است به دور میمانند و گاه منکر دلالت جمله های دارای استقلال معنایی در قرآن میشوند که به تحمیل به تضییق معنا در قرآن می انجامد
2-احساس تکبّر و غرور نسبت به دیگر مسلمانان و افتخار کردن به خود:
در مباحثات بسیار با حافظان متوجه این تکبّر شده ام که گاه وقتی اشتباه کوچکی در خواندن آیه ای صورت میگیرد تنها به دنبال اصلاح قرائت هستند و به استدلال گوینده توجه کافی را ندارند و گاه  برای تحقیر میپرسند : " شما چقدر از قرآن را حافظ هستید؟ "
3- فراموش شدن محفوظات:
کسانی که به حفظ جزیی از قرآن مثلا یک یا چند جز از سی جز میپردازند پس از مدتی که قرآن را در نمازشان نخواندند یا قرآن را در زندگی اجرا نکرده یا در نصیحت و بحث و گفتار روزانه استفاده نکردند یا در مسابقات حفظ! شرکت نکردند فراموش خواهند کرد و این تلاششان به هدر خواهد رفت و وقت خود را اسراف شده میبینند.

امّا بحث از ثواب اخروی مقوله ای است که که تابع دنیاست . زیرا هر عملی که در این دنیا سود نداشته باشد یا دستور خدا نباشد ، یا مضر باشد، ثوابی برای آن در آخرت نیست و این توهّم ثواب آخرت جز اینکه عاملش را متکبر و مغرور و دلخوش به ثواب کند اثر دیگری ندارد